یه تیکه ایی توی آدما هست که همه جا باهاشونه. همه جا خودشو نشون میده و تاثیرش رو می ذاره. توی برخوردهای یک دقیقه ایی، توی تماس های تلفنی، حتی توی پیام هات.
هر قدر بخوای ازش فرار کنی ، نمیشه، یا باید قبولش کنی یا همت کنی و عوضش کنی.
کار سختیه، می دونم
در ضمن به خاطر داشته باشید دنیا گرده، خیلی گردتر از اونی که گالیله فکرش رو می کرد.
مهربانی ها منو به بغض می ندازه. مهربانی های توی فیلم ها . فرقی نداره از چه جنس مهربونی . دو تا دوست. پدر به فرزند. دو تا غریبه، بچه به والدین( عجیب محبت مادر به بچه منو تحت تاثیر قرار نمیده) مهربونی های ناگهانی یا غیر منتظره. یا مهربونی های خیلی بزرگ. می دونم که مربوط به موسیقی متن نیست، ولی در مهربانی ها( نه عاشقانه ها) یه حس غریبی هست، که می خوای باشه بیشتر و بیشتر و بیشتر، حتی اگه می دونی واقعی نیست، فیلمه یا هر چیزدیگه. ولی این مهربونی ها باید باشه.
پ.ن:ببخشید ،می دونم خیلی واضح نبود.
برام همیشه سوال بود چرا کسایی که از پیاده روی اربعین برمی گردن همش از خوراکی ها و خوردنی ها میگن. ببخشید مگه میرید فستیوال خوردن که بر می گردید همش از قیمه نجفی و حمیسه و کباب ترکی های دو متری رایگان میگین؟ نا سلامتی رفتید یه عمل عبادی انجام بدین.
بعد خودم رفتم و دیدم. و اومدم و خواستم بگم ، ولی نمی اومد. عجیب های اونجا گفتنی نبود.معادلش این ور نبود تا شنونده بتونه بهش منتقل بشه.
چطور باید می گفتم از پیرمرد عربی که از لباس هاش معلوم بود شیخ یک خاندانه ولی نشسته بود روی خاک ها توی راه و روی سرش سینی خرما ارده گذاشته بود؟
چطور باید می گفتم از دست کشیده ی مردی که ساندویچ فلافل توی دستش بود و آدما از کنارش می گذشتن و برنمی داشتن و دقیقه ها دستش پایین نمی اومد.
چطور باید می گفتم از ذوق غریبی که از شنیدن جمله ی"هله بیکم یا زوار ابو علی" توی دلم وول می خورد.
چطور باید می گفتم از کسی که میدید پاهات درد می کنه و همین طور بی خبر می اومد پاهات رو با روغن ماساژ میداد و می رفت.
چطور بگم از اشکای مردی که سینی به سر نشسته بود و افراد از سینی ش خرما برمی داشت و اون همون زیر اشک می ریخت و زیر لب یه چیزایی با خودش می گفت.
چطور باید می گفتم از اینکه مردای ساکن کربلا خودشون توی کوچه می خوابیدن تا خانم ها داخل جا بشن؟
چطور بگم از لهجه خنده دار عربی جوونای ایرانی که سعی می کردن زائرا رو به موکب خودشون بکشونن؟
چطور بگم از کسایی که بی هوا میان کوله ت رو می گیرن و بدون یه کلمه حرف برات یه مسیری می برن و بدون این که چشم توی چشمت بدوزن پس می دن و میرن.
نباید بگم. این حس ها وقتی به کلمه میان حروم میشن. آخرش حسی که میرسه یه چیزی تو مایه های همون کباب ترکی های دو متری و قیمه های نجفی و فلافل های عربیه.
آتش بگیر تا که بدانی چه میکشم
احساس سوختن به تماشا نمی شود
من از ازدست دادن هراس دارم، یه هراس دائم و همیشگی.مامان، بابا،خواهر،همسر.
مدام میشینم فکر می کنم اگه اون یکی رو از دست دادم بیشتر از همه حسرت چی رو میخورم؟
اینکه چرا ازش عکسای خوب نگرفتم؟
چرا صداشو ضبط نکردم.
چرا بهش نگفتم دوسش دارم؟
اینا همه شایده ولی مطمئنم هرکدوم ازین چهار نفر رو اگر یه روز از دست بدم حسرت وقت هایی که میشد باهاشون داشته باشم ولی خرج چیزای بیخود کردمشون بیچاره م میکنه.
می دونم و هنوز وقتم رو خرج چیزای بیخود می کنم.
پ. ن: هر وقت به این چیزا فکر می کنم خیلی یهو دلم برا بابام تنگ میشه. الان دلم برا بابام تنگ شد:(
پ.ن ۲:حرکتمون از پس فردا صبح افتاد فردا ظهر و من هنوز نه خونه رو تمیز کردم نه کامل وسایل رو جمع کردم نه خریدهام رو انجام دادم و نشستم دارم پست میذارم. به خودم افتخار می کنم:-|
پ.ن ۳: دعام کنید لطفا. به شدت شدیدی احتیاج دارم. یه احتیاج حاد و عجیب و غریب. دعام کنید لطفا ، اگر زنده بودم و دعام دعا حساب شد دعاتون می کنم.
کسی نیست به من بگه: همین طور که هستی ، خوب و دوست داشتنیه، این قدر خودتو له نکن
روایت داریم که از نشانه های شیعه اینه که اگه سه بار اسم حسین رو جلوش بیارید اشکش جاری میشه.
روایت نداریم که اگه کسی یه بار جلوش اسم امام رضا رو بیاری ، بند دلش پاره می شه، نشونه چیه؟
خودش گفته: انسان رو ضعیف خلق کردیم.
ولی هیچوقت نگفته انسان رو تنها خلق کردیم.
منه ضعیف رو انداخته وسط یه دنیا که بازم خودش گفته پیچیده شده در بلاها، ولی خودش هست،همیشه ، هر لحظه و همه جا هست.
و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوه داع اذا دعان
(نکته ش توی اذا دعانه)
محرم نیومده منو حال و هوای اربعین گرفته. هرچقدر مخالفم با پیشواز محرم رفتن و زیاد کردن ایام عزاداری ولی از الان گوشم طلب روضه می کنه. دارم گلچین اربعین رو جور می کنم. نه روضه ، نه واحد، نه شور. فقط ضرب. با مداحی های ضربی آدم منظم و محکم راه میره و تا مدت طولانی می تونه با یه سرعت مناسبی حرکت کنه( منظورم از ضربی دوپس دوپس ها نیست، اونایی که فاصله سینه زنیشون یک چهارم واحده، اسمشون چیه؟)
امسال تنها سالیه( و احتمالا ترمی ) که هم من و هم آقای شوهر وقتمون کاملا خالیه. دلم می خواد یه بار از راه اصلی بریم کربلا یه بار از راه نخلستان. استدلالم هم اینه که : ما که وقت داریم.
تازه دلم می خواد وسط راه توی یکی از موکب های امام رضا بمونیم کار کنیم. حالا هر کاری.
یه سری برنامه فرهنگی هم برای بحث وحدت شیعه ها توی عراق توی ذهنمه، ولی خیلی گنگ و مبهمن.
دلم می خواد امسال همه ی کارهایی که به خاطر کمبود وقت نمی تونستیم انجام بدیم رو انجام بدیم. می دونم ازون فرصت های طلاییه که یه بار توی عمر آدم پیش میاد ولی متاسفانه خیلی زود می گذره، تمرّ مرّ سحاب
امسال اولین مهری بود که سرکلاس نبودم. از سال75. بیست سالا فول.
دلم برای بچه مدرسه ایی ها می سوزه. یه حسی بهشون دارم توی مایه های اولیور توییست.
