اندر معایب جمع تکنولوژی و کرونا و خونه های فسقلی

الان بزرگ ترین دغدغه من ( بخونید غم، بخونید عامل حس بدبختی، بخونید تنش فکری بیست و چهار ساعته) وابستگی پسرک به گوشیه. از قبل از عید که توی خونه حبس شدیم، شروع شد و الان که در پروسه قطع شیر دهی هستیم به اوج خودش رسیده. 

احساس عجز و ناتوانی شدید دارم. این که همین اول کار چقدر از بایدها و نبایدهام زیر پا گذاشته شد، چقدر ناتوانم در انجام کارهایی که برام مسلّم بودن. احساس یک شکست خورده ی تمام و کمال رو دارم.

می تونم به خاطر همه ی کوتاهی و خطاهام از خودم گذشت کنم، می تونم با خودم همدلی کنم و به خودم حق بدم که توان من همینه، می تونم عبور کنم و بپذیرم قرار نیست همه چیز بی نقص باشه. در مورد همه چیز می تونم این طور باشم الّا این یه مورد. حس می کنم دارم با دست خودم آینده ی بچه مو نابود می کنم