؟؟؟؟

متنفرم. متنفرم از دیدن سکانسی که توش مردم آمریکا بدون هیچ خجالت و پرده پوشی از خبر انفجار هیروشیما و ناکازاکی خوشحالی می کنن و این رو لطف خدا به خودشون برای پایان جنگ می دونن( رجوع شود به فیلم پسر کوچک)

متنفرم از این حجم تبلیغات برای همجنس بازی و شکستن قبحش توی فیلم ها و سریال های هالیوودی .

متنفرم از آسون کدن خیانت زن و مرد به هم دیگه بدون هیچ قیمتی و همراهیکامل احساسات بیننده با اون( فیلم بروکلین)

متنفر از همه ی فیلم هایی که به شدت( به شددددددت) عواطف ما رو نسبت به دولت امریکا( و جدیدا انگستان بعد از دیدن سریال شرلوک) زیبا ، ناناز و دوست داشتنی می کنه( لعنتی مایکرافت چقدر دوست داشتنیه)

متنفرم از  همه  تاثیراتی که آگاهانه دارم می پذیرم. 

بهتر بگم، متنفر نیستم از اون ها، دارن سبک زندگی و تفکراتشون رو ترویج میدن، عصبانیم از خودمون ، که بهترینمون حاتمی کیا و مجیدی ن.

عصبانیم از خودمون که همه مفاهیم خودمون رو اون قدر مزخرف به خورد جامعه دادیم و لوثش کدیم که الان کار کردن فوق العاده سخت شده( جرات داری اسم حجاب رو بیار توی دانشگاه)

عصبانیم از خمودمون که  از این همه پتانسیل موجود در اطرافمون استفاده نمی کنیم. فرج الله سلحشور( خدا بیامرزدش ان شا الله ) یه سریالی می سازه به نام حضرت یوسف، با پایین ترین سطح کیفی توی همه چیز، ولی این همه طرفدار داره، چرا؟ با استناد به پیامک های شبکه آی فیلم علت اصلیش داستان قرآنی بوده. قطعا دیالوگ نویسی بی نظیرشون نبوده یا گریم های جذاب  و لوکشین های باور پذیر و مثلث های عشقیش. فقط همون بن مایه داستانی با نازل ترین کیفیت ساخته میشه و  کلی طرفدار پیدا می کنه .

عصبانیم از خودمون که همه این ها رو می دونیم ولی باز هم می بینیم و باز هم متاثر میشیم وعصبانی میشیم و هیچ کاری نمی کنیم.

خب یعنی نبینیم؟ نخونیم؟ اگه ببینیم و بخونیم چه جوری متاثر نشیم؟( به قول جناب استاد تو شبیه همونی هستی که ازش خوشت میاد و محشور میشی باش، خدا رحم کنه) خب ببینیم و بخونیم متاثر بشیم و عصبانی بشیم و خب؟ 

چه گلی به سر خودمون و عالم بزنیم؟؟؟؟؟

نمی دونم ، این غر زدن ها جدید نیست، تکراریه، خیلی.

غر زدن هایی که بعد از دیدن بادیگارد بدتر میشه( خوبه ها ولی...)

حالی که بعد از دیدن فیلم بروکلین می خوای یقه خودتو پاره کنی( آخه واقعا به چه توجیهی شما می تونید دختره رو تطهیر کنید؟ ها)

همین دیگه، خیلی عصبانیم