جان آقای خراسان

(و اتساپ)

-مشهدی؟ هنوز نرفتی؟ کی دعوتت کنم افطاری؟

-سلام خواهر، ان شالله امسال هم ماه مبارک میرید مشهد؟ التماس دعا

-سلام دینا، کی میری مشهد، می خوام بچه ها رو دعوت کنم، هستی؟

( حضوری)

- چه عجب ماه رمضونه شما هنوز مشهد نرفتید، عادت نداشتیم ماه رمضون ببینیمتون

- نمی خواین حداقل یه ده روزی برین، عججججببببب!!!!!

انگار بار غم خودم کمه، دیگران هم (با مهربانانه ترین نیت ها)  هی هی نمک به زخمم می پاشن.

---

پ.ن1:من( اشک ریزان و فین فین کنان): فکر این که امام رضا دیگه آدمو نخواد خیلی دل شکنه

اون:  شاید امتحان باشه

- امتحان جاییه که فرد امکان انتخاب داشته باشه، من الان غیر از نشستن و گریه کردن چه کاری ازم برمیاد؟

- همین گریه کردن، شاید امتحانه که ببینن برات عادیه نرفتن یا نه، برات سخته یا نه، مثل اوقاتی که میای میشینی پیشم و حرف نمی زنی، منتظری من واکنش نشون بدم، می خوای ببینی هنوز برام مهمی یا نه. شاید می خوان میزان محبتت رو بسنجن،اینکه میشینی گریه کنی و غصه بخوری که چرا امام رضا نخواستت یا نه.

- من خودم می دونم، عید که رفتیم خیلی بد بودم، مهمون خیلی بدی بودم، خودم جای امام رضا بودم یکی مثل خودمو دعوت نمی کردم

- خوشحالم که تو جای امام رضا نیستی

پ.ن2:

داشت کارم گره می خورد ولی تا گفتم/ "جان آقای خراسان" همه را بخشیدی